Eigenlijk ben ik een flamingo

Marcus lijkt in zijn ergste nachtmerrie beland te zijn als een dikke vogel hem met opengesperde snavel zit aan te staren. De worm wil absoluut vermijden om als ontbijt te eindigen en probeert daarom een gesprek met zijn belager op te starten. Want praten én wormen opeten valt moeilijk te combineren. De vogel, Laurens, is zo verbaasd dat hij zijn hongergevoel even vergeet en antwoordt op de vragen van de nieuwsgierige worm. Laurens vertelt openhartig over zijn hobby (reizen) en zijn grote droom (andere flamingo's ontmoeten). Voor Marcus het goed beseft heeft het bijzondere duo beslist om samen naar Kenia te vliegen.

Dat een kip - die denkt dat hij een flamingo is - en een worm - die natuurlijk helemaal niet kan kaartlezen - een kleine kans hebben om ooit het Nakurumeer te bereiken, kan je al voorspellen. Toch gelooft het tweetal dat ze de droom samen in vervulling kunnen brengen. Hun lange tocht zit vol gevaren en bijna eindigen ze in de kookpot van een magere eekhoorn en een boosaardige mol.

Komen Marcus en Laurens ooit aan in Kenia? Dat laat ik je zelf ontdekken. Wat ik wel wil verklappen is dat dit een vlot geschreven en knap uitgegeven boek is vol hartverwarmende wijsheden: over het realiseren van je dromen, over het sluiten van bijzondere vriendschappen, over mogen zijn wie je bent of denkt te zijn. Hoe onwaarschijnlijk de ontluikende vriendschap tussen een worm en een kip (sorry... flamingo) ook is, als lezer ga je moeiteloos mee in dit grappige en tegelijk vertederende verhaal. Hoe zorg jij ervoor dat je je dromen najaagt? En dat je bovendien niet opgeeft onderweg?