De geur van groen

Wat heeft het voor zin om zo je best te doen om normaal te zijn als je moeder je als een uitzondering blijft zien?'
Raaf, p. 47

Groen is mijn lievelingskleur. Al mag ik best wat specifieker zijn want soms is groen ook gewoon niet om aan te zien. Maar groen in de categorie granny smith appel-groen, appelblauwzeegroen, mintgroen en turquoise zijn welkom. Als je mijn klaslokaal binnenwandelt, ben je onmiddellijk klaarwakker door de intense kleur op de muren.

Toen ik 'De geur van groen' op insta voorbij zag komen, dacht ik spontaan aan basilicum en vers gemaaid gras, maar was vooral mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. 

Het hoofdpersonage Raaf houdt van de kleur groen en is 16. Dé ideale leeftijd voor feestjes, shoppen met vriendinnen en de eerste verliefdheid. Toch verloopt alles voor haar een stuk moeilijker. Hoe hard ze ook haar best doet om zo gewoon mogelijk te zijn, ze is en blijft blind. Haar beste vriendin May-Lin schenkt haar een blik op de wereld en ze kleurt de duisternis van Raaf in. Maar is May-Lin de enige die het leven van Raaf kan inkleuren? Wie is toch die jongen, geurend naar verf en terpentijn? En is Raaf sterk genoeg om het donkerste donker in haar leven aan te kunnen?

'De geur van groen' leest ontzettend vlot én toch zet het je dikwijls tot nadenken aan. Hoe kleur je zelf de wereld in? Lopen we af en toe niet allemaal rond in een grijze wereld die wat extra kleur kan gebruiken? Raaf hunkert naar zelfstandigheid en een leven dat zo normaal mogelijk is. Hoe groot mag ze dromen? Zullen anderen ooit verder kijken dan haar handicap of blijft medelijden de enige emotie die ze losweekt?

Bedankt Pamela Sharon voor dit kleurrijke boek! Ik kijk er naar uit om meer van jou te lezen.