We moeten je iets vertellen

"En ze leefden nog lang en gelukkig..." dat is wat de 13-jarige Hazel haar ouders toewenst. Maar de realiteit blijkt minder rooskleurig. Zo'n half jaar geleden kwamen de eerste golven in hun rimpelloze zee. Ruzies over kleine dingen resulteren uiteindelijk in een met boosheid geladen stilte. Op een doodgewone zaterdag valt hun gezinspuzzel voorgoed uit elkaar.

Ook de geplande familievakantie in Italië valt onvermijdelijk in het water. En terwijl haar zus en broer een fijn alternatief krijgen, wordt Hazel tegen haar zin met de overzetboot naar haar oma gestuurd. Wat een super saaie vakantieplek leek, blijkt gaandeweg de ultieme locatie om antwoorden te vinden op heel wat prangende vragen.

'We moeten je iets vertellen' is een aangrijpend verhaal over loslaten en aanvaarden, over liefde en het verlies ervan en dat op heel uiteenlopende fronten. Marlies Slegers schept met Hazel een hartverwarmend personage, een meisje op de drempel van de puberteit. Iemand die twijfelt aan zichzelf, aan haar uiterlijk en haar kuscapaciteiten. Net op het moment dat ze een liefdevolle basis nodig heeft, raakt ze die kwijt. Ook de oma van Hazel voelt trouwens haar fundering langzaam verdwijnen.

Met prachtige metaforen schetst Slegers een emotioneel verhaal waarin stevige thema's als dementie, autisme en zelfs kerkelijke dogma's worden omarmd. Als je dit boek dichtslaat, slaak je eerst een diepe zucht en begin je nog een keer van vooraf aan.