De jongen onder water

Dat Timon nog nooit in zijn leven gezwommen heeft, blijft tot vlak voor zijn tiende verjaardag een goed bewaard geheim. Tot hij, ondanks zijn grondig voorbereidend onderzoek op internet, tijdens het schoolzwemmen razend snel naar de bodem zakt. De vernedering is groot, maar wordt pas immens als zijn moeder na het incident helemaal door het lint gaat. Ze is zo over haar toeren dat Timon voor onbepaalde tijd bij zijn afstandelijke tante Mill moet logeren. Steeds meer vragen duiken op. Waarom heeft zijn mama hem eigenlijk nooit leren zwemmen? En wat is er precies met zijn dode vader gebeurd? Timon krijgt heel wat vraagtekens te verwerken, maar net nu neemt zijn beste vriend, die vroeger Lance heette, afstand van hem. Kan hij nieuwe bondgenoten vinden om het mysterie rond zijn familie te ontrafelen?

‘De jongen onder water’ is zonder enige twijfel één van de mooiste kinderboeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen. Timon is zo puur en zo levensecht in zijn reacties. Een brok onvervalste goedheid die de wereld probeert te vatten. Als hij ’s avonds stiekem alleen naar zijn huis wandelt, dan wil je bij het oversteken zijn hand vastnemen. Als hij in bed ligt, dan wil je als troost door zijn haar strijken.

Adam Baron verwerkte ook heel wat levenswijsheden, zoals niet te snel oordelen over anderen of elkaar de volledige waarheid durven vertellen, in het boek. Baron verpakt die in zo’n knappe, natuurlijk aanvoelende fragmenten dat je je afvraagt hoe je als kind zelf nadacht over de ingewikkelde grote wereld.

Eén bedenking van Timon geef ik graag mee (p 89): “Het was alsof de Juni en Clay die ik kende verdwenen waren, en ik vroeg me af: zou dat opgroeien zijn? Verdwijnen, en terugkomen als iemand anders?”

De zoektocht van Timon is intens. Geniet van zijn tocht!