Aan tranen heb je toch niks

"Tranen zijn gedachten die we niet kunnen uitspreken."

Een meisje brengt zoals altijd de zomer door bij oma en opa, in een afgelegen Noors fjord. Veel bagage zit er niet in haar rugzak. Haar hoofd daarentegen zit boordevol onuitgesproken gedachten. Vooral aan haar papa, haar grote held. Papa, die toen ze klein was nog tegen ijsberen en tijgers kon vechten. Papa, die het afgelopen jaar in een ziekenhuisbed lag en er nu niet meer is. Maar ze huilt niet om het gemis, want aan tranen heb je toch niks. Oma en opa omringen haar met warmte en stellen vooral geen vragen. Het meisje geniet van de zee en van de schatten die aanspoelen op het strand. Tot ze een bruinvis ontdekt en het ver weggestopte verdriet een doorbraak zoekt. 

Omgaan met verlies en verdriet is natuurlijk geen evident thema om in een kinderboek te verwerken. De Noorse auteur Espen Dekko slaagt erin om het denkproces van de ik-figuur, een anoniem 11-jarig meisje, prachtig onder woorden te brengen. Wat ze rondom zich ziet en meemaakt probeert ze te vatten. Wat ze niet kan verklaren of weet, vult ze zelf in. Het verborgen verdriet dat ze voelt, spiegelt ze aan de emoties van dieren, groot en klein. Haar grootouders, die ongetwijfeld zelf overspoeld zijn door het verlies van hun zoon, schenken haar de vrijheid die haar gevoelens en gedachten nodig hebben. Ik las onlangs 'Kinderen helpen bij verlies' van de psycholoog en rouwexpert Manu Keirse over rouwverwerking bij kinderen en dit kinderboek sluit helemaal aan bij de belangrijkste conclusies. Wie verlies of verdriet meemaakt hoeft zich niet 'sterk' te houden. "Tranen reinigen je ziel." 'Aan tranen heb je toch niks' betekent dan ook een meerwaarde in het leven van elke lezer vanaf 10 jaar. Het zal een onuitwisbare indruk en een levensles van onschatbare waarde achterlaten.