Patroon

Mylo was niet aanwezig op de crematie van zijn beste vriend Mees. Hij kon het niet. Hij mocht het niet. Mees stierf door een stom experiment dat verkeerd afliep. Mylo raakt al snel verstrikt in een mallemolen van politieverhoren en goedbedoelde hulpverlening. Is hij een moordenaar of gewoon een idioot die beter had moeten weten? Hoe kan hij zichzelf ooit nog recht in de ogen kijken?

Enkel zijn Amerikaanse opa lijkt zijn schuldgevoel te begrijpen en dat terwijl hij door alzheimer steeds verder wegzakt in het moeras van de vergetelheid. Worstelend met zichzelf besluit Mylo om samen met opa terug te keren naar zijn roots. De reis legt onverwacht een geheim bloot dat opa tekende voor het leven. Kan Mylo het patroon doorbreken of is zijn toekomst gedoemd?

Wat een intens boek is dit! Het heeft me van mijn sokken geblazen, me diep geraakt. Het verhaal is zo intens, niet alleen inhoudelijk maar ook qua schrijfstijl. Ik wil Mylo in mijn armen sluiten, hem troosten, samen met hem stil in de verte staren. Mylo is geen fictief personage, hij voelt zo écht. Van vlees en bloed, met puberale dwaze tijdverdrijven en een eerste liefje. Zijn gedachten staan nooit stil, zijn herinneringen levendig en kleurrijk. Zijn verhaal doorspekt met Engelse woorden, zinnen die soms kort, dan weer fenomenaal poëtisch klinken. Het is moeilijk onder woorden te brengen maar dit verhaal grijpt je naar de keel. Het zindert na, het smeult, het raakt, het ontroert,... Lees het!