De jongen op het dak

De jongen op het dak kijkt naar de wereld beneden. Hij doet zijn best om al zijn gevoelens uit te schakelen en de kleine, onbekende mierenmensen enkel te observeren. Zo lukt het hem meestal aardig om afstand te nemen van zijn eigen immense verdriet. De chaos van de 'achtuurmensen', de snelheid van die van negen uur, de onvoorspelbaarheid van de 'tienuurmensen'... Klein en anoniem doorkruisen ze de wereld aan zijn voeten. Toch trekken sommige voorbijgangers zijn aandacht en ongewild volgt hij hun doen en laten. Hij wordt een beetje terug de wereld ingezogen, maar het is hun wereld... voor de zijne is hij nog niet klaar.

Aline Sax heeft met 'De jongen op het dak' een ontroerend verhaal geschreven waarbij je - net tussen de regels door - een veelvoud van haar, vaak poëtische, zinnen ontdekt. Net door zoveel onbesproken of onbenoemd te laten, raakt de diepere laag je des te meer. Je leeft intens mee met de jongen. Je wil je armen om hem heen slaan, je wil hem - ook weg van het dak- een veilig gevoel geven, je wil hem zijn eigen leven terugschenken... Het kwetsbare verhaal wordt perfect begeleid, ondersteund en versterkt door de rijke illustraties van Sassafras De Bruyn. De warmte waarmee zij tijdens de 'Boekenmarathon' in gesprek ging met Tom De Cock over haar materiaal- en kleurkeuze werkt aanstekelijk. Je bekijkt de pure potloodtekeningen daarna veel intenser en je leest het boek ongetwijfeld opnieuw.

Ik vind het moeilijk om een geschikte leeftijdscategorie op het boek te kleven. Hoe langer je in het leven staat, hoe meer je tussen de regels door leest en hoe beter je de jongen en zijn beslissing begrijpt. Het zou dus zonde zijn om het te vroeg te lezen...